კარჩაკეტილში ზიხარ,
რაღაცნაირად მშვიდი ღამეა,
და რომ გგონია
სულის შებერვით
შველი იარებს,
სადღაც შორს, – მიღმა
კარი მაინც გაიჭრიალებს…
ბავშობიდან ნერვებარამდგრადი ვარ.
კარის გაჯახუნება ყოველთვის ჩემი საყვარელი გასართობი იყო.
ეგ კი არა, ხანდახან ისიც მგონია, რომ კიბოიანი ვარ, – პროტესტიანი მეტასტაზების დისლოკაციის ადგილი. ისინი პარაზიტობენ ჩემში და ყველა იმ პარაზიტობებს სჩადიან, რაც წესით ყველა ჭეშმარიტმა პარაზიტული წარმომავლობის მქონემ უნდა ჩაიდინოს – თავისი პარაზიტობისთვის ბოძებულ სიცოცხლის განმავლობაში. მარტივად რომ ვთქვა, ვარ კიბოიანი კუბო! შიგ ჩასვენებული პროტესტის მეტასტაზების, ჯინსებივით გაცრეცილი ოცნებებისა და ოთხი-ხუთი გოდორი დარდების საერთო ცხედრით(ცოტა უცნაური მიცვალებული კი გამოგვივიდა, მაგრამ არც კუბოა სტანდარტული).
ამ განვლილი 19 წლიანი ცხოვრებ-არსებობას თუ ცალი თვალით მაინც(ორი თვალით, მით უმეტეს…) გადავხედავთ, ყველაზე !სიტყვით რომ ვერ იტყვი იმნაირი! დრო მიდგას. ისე სასაცილოა, ჰო? დრო ფეხზე როგორ უნდა იდგეს? მაგას თავისი ტახტრევანიდან რომელი სულიერი წამოაგდებს. წამოგორებულა ზედ უთვალავი ხანია, გეგონებოდეს – თავი მამაზეციერი ჰგონიაო. მართლაც, რას გაუგებს კაცი დროის ხუსტურებს, როცა თავისი ვერ გაუგია.
უპასუხო შეკითხვებზე
პასუხს ვეძებ,
რათა შევძლო
გავარჩიო ცუდ-კარგები,
ცდას არ ვაკლებ,
მაგრამ ძებნის
ყოველ ჯერზე
უშეკითხვო პასუხებში
ვიკარგები…
ხომ არსებობენ ადამიანები, რომლებსაც არასდროს კმარათ ერთხელ ნათქვამი სიტყვა და რაც არ უნდა გასაგებად ეუბნებოდე ან პასუხობდე, მაინც ჯიუტად გეკითხებიან – როგორ, როგორო? და გთხოვენ პასუხის გამეორებას. “ორი როგორის” მდგომარეობა ანუ ცნობისმოყვარეობის შიმშილი, ალბათ ის კონდიცია, რომლის ანტიპოდობითაც ყველაზე უკეთ გამოვხატავდი ახლა ჩემს ფიქრებს(რახან სიტყვებით მეძნელება), ორჯერ კი არა, საერთოდ ერთხელ ნათქვამის გაგონებაც აღარ მინდა.
თუმცაღა არის რაღაცეები(იშვიათი გამონაკლისები), რასაც ამ პერიოდში ვუსმენ, და ვუსმენ არაგამიზნულად, უბრალოდ და უმიზეზოდ… ძირითადათ ძველ კომპოზიციებს. მაგალითად, წვიმის წვეთების მიერ სახლის სახურავზე შესრულებულ საფორტეპიანო სონატებს, ვარსკვლავებიანი ცის გამოსახულებიან ფირფიტაზე ჩაწერილ ღამისა და ძაღლის ორიგინალურ დუეტს – მსუბუქ საწკმუტუნო სტილში ან თუნდაც, საკუთარი ციფერბლატის მონოტონურ რითმებსა ყოლილი კედლის საათის ბოშურ ხმოვანებას…
მქონია ღამეები, როცა ერთადერთი კითხვის პასუხი ძებნაში დამთენებია თავზე: რა ჯანდაბა მჭირს? პასუხი მე ვერა, მაგრამ სხვამ(მისდა უნებურად) კი მითხრა, ყველაფერი ერთად და არაფერი ცალ-ცალკეო…
მოკლედ, ბევრი რომ არ გავახურო,
ახლა დაგვჭირდება – “ზალა”,
ჭირისუფალი,
მღვდელი,
მგალობლები ან “მუზიკანტები”(გააჩნია ცხონებულს რომელი უფრო უყვარდა),
მეზობლის ქალი, რომელიც სხვათაშორის იტყვის, – გუშინ ვნახე იცინოდაო,
მეზობლის კაცი, რომელიც თავს გადააქნევ-გადმოაქნევს და დანანებით იტყვის, – ეს რა მუხასავით კაცი წაგვექცაო,
ბლომად ღვინო,
ლობიო,
თევზი და ეგ არის!
გამოვიტირ-გამოვიგლოვ-გამოვძღებ-გავასვენებთ ცხონებულს და ჰო მართლა, იმ ცნობილი, ანეკდოტადქცეული ამბისა არ იყოს, “რუჩკებსაც” მასე ადვილად არ ვენობით, ჩემო ბიძიკო…
ბაბოლიჩი's Blogg 