რაბინდრანათ თაგორი თავის წიგნში – “დღენი ჩემი სიჭაბუკისა”, სადაც თავისი ბავშვების მოგონებები აქვს აღწერილი, წერს: “ჩემი ილუზიების გასაქარწყლებლად ერთხელ აღმზრდელმა მხარზე ხელი დამკრა და მითხრა: “შენ ახლა იმიტომ ტირი, რომ სკოლაში გაგიშვან. დადგება დრო და უფრო მეტს იტირებ, როდესაც იქ ამოყოფ თავს”. აღარ მახსოვს ამ მასწავლებლის გვარი, სახელი და არც სახე, არც ხასიათი, მაგრამ მისი მრავალმნიშვნელოვანი შეგონება და მუჯლუგუნი, არ აღმოფხვრილა ჩემი ხსოვნიდან. არც ერთი წინასწარმეტყველება ასე არ ამხდომია”. თაგორისა არ იყოს მთელი ჩემი ბავშობა უხვად იყო დატვირთული მსგავსი ჭეშმარიტი თუ ცრუ წინასწარმეტყველებებით, რომელზეც შემდგომში ბევრი მიცინია, ბევრ მათგანს კი ჩავუფიქრებივარ. სწორედ ასეთი წინასწარმეტყველებები, ბავშური თამაშობანი და რწმენა-წარმოდგენები განაპირობებს თითოეული ჩვენგანის ცხოვრებაში – ბავშობის, როგორც ყველაზე შთამბეჭდავი პერიოდის ასოციაციას.
ღრმა ბავშობაში, დაძინების ჟამს, ღამის პანიკური შიშიდან გამომდინარე, გულიანად გავეხვეოდი ხოლმე საბანში და ბალიშზე თავის დადების მაგივრად პირიქით, ბალიშს დავიდებდი თავზე. მიმაჩნდა, რომ საბანი და ბალიში, ეს “მაგიური” წყვილი, საუკეთესო დაცვის სისტემა გახლდათ მთელს მსოფლიოში და მის წინააღმდეგ “ბნელეთის ძალები” ვერას გააწყობდნენ. შეიძლება მაშინ ამ ყველაფერს ვერ ვაცნობიერებდი, მაგრამ დღევანდელი გადასახედით, ეს იყო ჩემი პირველი სერიოზული “დაბოლება” და ისიც – საკუთარი თავის…
უნდა ვაღიარო, მას შემდეგაც სხვადასხვა სიტუაციებში არაერთგზის მოვქცეულვარ მსგავსად და საკუთარი თავი ისე “დამიბოლებია”, რომ გარკვეული ხანი ილუზიების “საკნის” ოთხ კედელში გამოვკეტილვარ. ასეთი შემთხვევები ალბათ, ყველას ცხოვებაში ყოფილა და ბევრმა თქვენგანმა შესაძლოა უკვე იმუნიტეტის გამომუშავებაც მოასწრო მსგავსი სიტუაციების წინააღმდეგ. ამიტომ გულწრფელად მიკვირს, როდესაც სიფხიზლის და “დაბოლების” ზღვარზე ვდგავართ, რატომ ვირჩევთ უკანასკნელ მათგანს, მითუმეტეს მაშინ, როცა მთავარი “დამბოლებელი” ჩვენ კი არა, სხვაა..?! რატომ არ ავამუშავებთ ხოლმე ასეთ შემთხვევებში იმ ოხერ იმუნიტეტს, ან იმ გამოცდილებას, რაც საკუთარი თავის “დაბოლებით” მიგვიღია..?! ვუყურებთ და ვერ ვხედავთ, ვუსმენთ და არ გვესმის. არა და, მე ისეთებიც მინახავს, ვინც საერთოდ ვერ უყურებს და ხედავს, ვინც საერთოდ არ უსმენს და ისე გებულობს სათქმელს. ვფიქრობ, რომ სწორედ ასეთად ყოფნაა ბედნიერება, როდესაც გესმის იმ ერთი ნაბიჯის ფასი, რაც სიფხიზლიდან “დაბოლებამდეა”…
სხვათაშორის, დღესაც ისე მძინავს(თავზე დაფარებული ბალიშით), როგორც ბავშობაში, თუმცა იმ განსხვავებით, რომ ღამის “ბნელი ძალების” უკვე აღარ მეშინია. მოკლედ, ეს უკვე ტიპური ბავშობის დამღაა, ან ჩვევაში გადაზრდილი აქტი. მოკლედ, როგორც გენებოთ… მიუხედავად ყველაფრისა, მე დღემდე განვაგრძობ საკუთარი თავის “დაბოლებას” და ამ ფაქტს ორი მიზეზით ვხსნი. პირველი, ბავშობის მსგავსად – ის დაცულობის შეგრძნებაა, რომელსაც ეს პროცესი მანიჭებს და მეორე – იმუნიტეტის გამომუშავება სხვა, უცხომოტივებნაზიარები “დამბოლებლების” წინააღმდეგ. აქვე მახსენდება ირაკლიც ჩარკვიანის სიტყვები: “ჭეშმარიტი კაიფი სიფხიზლეშია” და მიმაჩნია, რომ სინათლის დასანახავად სულაც არ არის საჭირო საკუთარი თავის 180 გრადუსით შემოტრიალება, ის ჩვენს წინაშეა მთელი თავისი სიდიადით.
“ვისაც თვალი აქვს, იხილოს, და ვინც იხილავს შეიცნოს”.
შეგონებათა წიგნი
ბაბოლიჩი's Blogg 