იშვიათად მიკვირს.
„მე ვარ ცოდვილი“ – ეს ის სიტყვებია, რომლითაც ჩვენს დროში, რიგით დედამიწელებს ნაკლებად გააკვირვებ. თუმცა როდესაც ამბობენ, რომ ცხოვრებაში არაფერი უნანიათ და არც ახლა ნანობენ რაიმეს, აი, ეს უკვე სხვა თემაა და მიკვირს, გულწრფელად მიკვირს… მე პირადად ვნანობ ძალიან ბევრ ჩადენილ თუ ჩაუდენილ(არ, ვერ) საქციელს, მაგრამ ისიც უნდა ვაღიარო, რომ არ მენანება საკუთარი თავი ამ შეცდომებისთვის. რატომ? ადამიანი ხომ მთელი ცხოვრების განმავლობაში სწავლობს, შეიმეცნებს ცუდისა და კარგის ერთმანეთისგან გარჩევას… სწავლა საკუთარ შეცდომებზე კი საუკეთესო საშუალებაა გახდე უკეთესი, ვიდრე ხარ და მიუახლოვდე შენთვის სასურველ, ნანატრ კონდიციას. მდგომარეობას, რომელშიც არსებობა უკვე ბედნიერებაა ყოველგვარი წინაპირობების გარეშე.
იშვიათად მიკვირს.
როდესაც ვფიქრობ ჩემს შეცდომებზე, ცოდვებზე, სწავლაზე, პიროვნულ განვითარებაზე, ჩამოყალიბებაზე, იმდენი უპასუხო შეკითხვები მებადება, რომ ხანდახან მგონია, ერთი ცხოვრება არ მეყოფა მათზე პასუხის გასაცემად. მოკლედ, ამ დროს ერთადერთი მყარი დასაყრდენი სწორედ – ჩემი წარსულია. მოგეხსენებათ იმისთვის, რომ კონკრეტული მოვლენა შეაფასო, ის დროს უნდა მიანდო. როგორც წესი, დროში ყველაფერი უნალექოდ ჩანს, თუ რა იყო, როგორ, რისთვის და რატომ… ისტორიაც ხომ ამ მარტივ პრინციპს ეფუძნება, პრინციპს სახელად – დრო… მეც გავყურებ ჩემს გუშინდელ დღეს, ნელ-ნელა რომ იწმინდება დროში და უკვე შეიძლება დასკვნების გაკეთება, რომლებიც მეხმარებიან ვიყო იმაზე უკეთესი, ვიდრე ვიყავი. მარტივად მე მათ წარსულის სიგნალებს ვეძახი. წარსული, აწმყო თუ მომავალი, რომელზე უნდა იფიქროს კაცმა უფრო ბევრი? ამბობენ, რომ ვინც მხოლოდ წარსულს გამოჰკიდებია, მას მომავალი არ გააჩნია. ვისაც მხოლოდ აწყმოთი გადაუწყვეტია ცხოვრება, მას უკვე აკრავს „ყვარყვარეობის“ იარლიყი, ხოლო მომავალზე ჩაფიქრებულისთვის მეოცნების დამღა დაუსვამთ. ვფიქრობ, რომ არ არსებობს უნივერსალური რჩევა ან ფორმულა, თუ რომელზე უნდა ვიფიქროთ მეტი. უბრალოდ კარგად უნდა გავიაზროთ, რომ წარსული ჩვენი ფესვებია, აწმყო ჩვენი სხეული, ხოლო მომავალს არასდროს უნდა მოვაშოროთ ჩვენი თვალის მზერა. სამივე მათგანი კი ერთი დიდი მთლიანობაა, რომლისგანაც ჩვენი ცხოვრება შედგება. ცხოვრება, რომელიც იშვიათად გვპატიობს დაშვებულ შეცდომებს, მაგრამ არც სინანულის უნარის წართევა ძალმიძს ჩვენგან.
როგორც გითხარით – იშვიათად მიკვირს,
რადგან მეც რიგითი ცოდვილი დედამიწელი ვარ და
მე ვნანობ..!
ბაბოლიჩი's Blogg 