ის, რომ ჩვენს ქვეყანაში მსოფლიოს მოქმედი ჩემპიონი ჩამოდის, ეს პირველი შემთხვევა ნამდვილად არ არის. მაგრამ, მიუხედავად ამისა, თამაშის მიმართ ემოციური ფონი საკმარისზე მეტი იყო. როცა ქვეყანაში რაღაც მნიშვნელოვანი ხდება, როგორც წესი, ქუჩებში გაცილებით მეტი სულიერი თუ ძრავიანი უსულო მოძრაობს. მაგრამ, თუკი ამ ყველაფრის პარალელურად ლუდის გაყიდვის მაჩვენებელმა საგრძნობლად მოიმატა, მაშინ ეს მნიშვნელოვანი რამ, უთუოდ სპორტს უკავშირდება. მოკლედ, 28-დან უკვე იგრძნობოდა მსგავსი სიპტომები. უბრალო ამბავი ხომ არ არის, ითამაშო გერმანიის ნაკრების წინააღმდეგ. გუნდმა, რომელმაც გასულ ზაფხულს, მსოფლიო ჩემპიონატის ნახევარფინალურ მატჩში, სოდომ-გომორი მოუწყო მასპინძელ – ბრაზილიის ნაკრებს ( 7:1! ), რომელთვისაც ფეხბურთი ლამის ეროვნული იდენტობის გამოხატულებადაა ქცეული. 29 მარტს, თამაშამდე ორი საათით ადრე, გულშემატკივართა სერიოზულ რაოდენობას მოეყარა თავი. ალბათ, მათი მნიშვნელოვანი ნაწილი მასმედიის გაფრთხილებებმა უფრო შეაშინა, დიდი რიგების შესახებ. თუმცა სიმართლე რომ გითხრათ, მიუხედავად რიგებისა სტადიონზე ვერშესვლის პრობლემა ნაკლებად იყო. შეიძლება ითქვას, რომ ამ დღეს ქართველებმა ვეცადეთ ჩვენთვის უჩვეულო გერმანული სიზუსტე გამოგვევლინა და სტადიონზე დროულად მივსულიყავით. მიუხედავად თამაშისადმი ინტერესისა, თავისუფალ ადგილებს სტადიონზე ისევე ადვილად შეამჩნევდით, როგორც გადამყიდველთა ჯგუფებს სტადიონის ყველა შესასვლელთან. ჩემდა გასაკვირად, თავი მოეყარა საკმაო რაოდენობა შავ-ყვითელ ფერებში გამოწყობილ გერმანელ ქომაგებსაც. რასაკვირველია, მთელი თამაშის დეტალურად განხილვას არ ვაპირებ, უბრალოდ მინდა რამდენიმე ფაქტზე გავამახვილო თქვენი ყურადღება, რაც ყველაზე მეტად დამამახსოვრდა.
უცნაურია, მაგრამ თამაშის დროს, მოედანზე ხალხი ისე შერბოდა, თითქოს საკუთარი სახლი ყოფილიყოს და გაზის გამორთვა დავიწყებოდეთ.
ხალხის ოვაცია დაიმსახურა გუშემატკივარმა, რომელიც პირველი ტაიმის მიწურულს მოედანზე შევიდა და ჩვენი ნაკრების ლიდერსა და კაპიტანს – ჯაბა კანკავას დაუჩოქა და ბუცზე აკოცა. მსგავსი ჟესტით ის გამოეხმაურა წინა დღის ინციდენტს, როცა მსგავსი რამ გააკეთა ქართველმა ქომაგმა, ოღონდ ამჯერად გერმანიის ნაკრების ვარჯიშის დროს და მათი კაპიტნის მიმართ, რასაც საზოგადოების დიდ ნაწილში უარყოფითი გამოხმაურება მოჰყვა.
ასევე, საკმაოდ საინტერესოდ ჟღერდა მამის დარიგება სამი წლის შვილთან: – „ჰა მამა, სახლში რომ იგინები, აქ შეიგინე, აქ…!“ ეტყობა შვილთან აღმზრდელობითი სამუშაოების ჩატარება სწორედ, რომ სტადიონზე გადაეწყვიტა.
განსაკუთრებულად დამამახსოვრდა ჩემს წინ რიგში მჯდარი ახალგარდა ბიჭი – განერვიულებული სახით, რომელიც ხუთი ათასს, უფრო სწორად „პიატ ტიშს“ იგებდა, არა, კი არ იგებდა – „ხსნიდა“ ევროპა-ბეთზე, თუკი გერმანია მესამე გოლსაც გაიტანდა. ტაიმებს შორის პაუზის დროს, ძმაკაცთან ერთად გავიდა. სადღაც 10 წუთის დაგვიანებით ისევ დაბრუნდნენ და უკვე მთელი მეორე ტაიმი კუთხურებსა და მსაჯის მიერ ნაჩვენებ ბარათების რაოდენობას ითვლიდნენ.(მგონი არც აქ გაუმართლათ.) სხვათაშორის, პირველი გოლის შემდეგ იყო ეპიზოდი, როცა გერმანიამ თამაშგარე მდგომარეობიდან გაგვიტანა გოლი, ხოლო ტაბლომ შეცდომით 0-2 აჩვენა, ეტყობა მასაც(ტაბლოს) გერმანიის მეტ გოლზე ჰქონდა დადებული.
მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენი ნაკრები თითქმის უშანსოდ დამარცხდა, მათ ღირსეულად ითამაშეს და გუშემატკივართა მადლობაც დაიმსახურეს მატჩის ბოლოს, ისევე როგორც გულშემატკივრები იმსახურებენ ძალიან დიდ მადლობას, რომლებიც მთელი შეხვედრის განმავლობაში აქტიურად ქომაგოდნენ ეროვნულ ნაკრებს, ტაბლოზე არსებული ანგარიშის მიუხედავად.
და ბოლოს, გვერდს ვერ ავუვლი ტრადიციადქცეულ პრობლემას… სტადიონის დატოვებისას ჯობდა ძირს არ დაგეხედათ და ისე გამოსულიყავით, თუმცა იმის საფრთხეც იყო, რამეზე ფეხი წამოგეკრათ, ამიტომ ისევ დაბლა დახედვა მოგიწევდათ.
ყველაფრის მიუხედავად, ასეთი დღეები ერთი ძალიან მარტივი და ამავდროულად, ყველაზე მნიშვნელოვანი მიზეზის გამო მიხარია, ის, რომ ჩვენ შეგვიძლია გვერდში ვუდგეთ ერთმანეთს და ვამაყობდეთ ჩვენი ქვეყნით. ერთად ვიდგეთ გამარჯვების და დამარცხების მიუხედავად! ვთვლი, რომ ერთსულოვნება ის ფუნდამეტნია, რომელზეც სახლის აშენება შეიძლება. ისეთი სახლის, რომელსაც ქარი სახურავს ვერ გადახდის, წვიმა შიგნით ვერ შეაღწევს, ხოლო მიწისძვრა ბზარს ვერ გაუჩენს. სხვა დანარჩენი კი – მოგვარებადია…
ბაბოლიჩი's Blogg 